Dankbaar!

Het is bijna zover, nog 1 maand en dan is mijn deelname aan de studie Hovon 503 voorbij. Ruim 2 jaar verder, ruim 2 jaar bikkelen, ruim 2 jaar het aftakelen van je lichaam, ruim 2 jaar overleven, ruim 2 jaar strijden, ruim 2 jaar ...

Bleef het maar bij 2 jaar. Het is niet voorbij, nooit... ik realiseer mij dit de afgelopen maanden steeds meer en meer. Je gaat naar het einde, maar het einde van wat. Ik ben ongeneeslijk ziek, ik heb ongeneeslijke bloedkanker. Toch ben ik positief en ja ik ben ongeneeslijk ziek, maar zoals een lotgenoot zegt; "Ik ben ongeneeslijk positief". Op één of andere manier leef ik steeds met het getal 10 in mijn gedachten. Het duurt nog minimaal 10 jaar dat het terugkomt (tuurlijk weet ik dat dit niet zo kan zijn, maar toch...). Ik ga dit vasthouden, gewoon omdat het kan. Het heeft geen zin om anders te denken. Ik ben niet van de wat als, of jammer dat. Nee ik ben van de alles kan en nog veel meer. Altijd al geweest, nooit niet anders, nu ook niet.

De afgelopen maanden.. het was stil hier. Ik was gewoon aan het leven, of eigenlijk een beetje aan het overleven. Na mijn vakantie ben ik weer gaan bouwen aan mijn werkuren en daar moest ik even aan wennen. Inmiddels ben ik ruim 6 weken weer volledig aan het werk. Ik had al mijn energie hier even voor nodig. Dus ben ik je vergeten of heb je even niets van mij gehoord, dat kan kloppen. Mijn excuses, het ging niet expres, mijn focus had ik even nodig om.mij te richten op mijn werk. Ik heb alles even moeten laten varen, sporten, sociaal enzovoort. Puur even ik en het is mij gelukt! Ik ben terug. Nou ja ik.. in ieder geval een groot deel.

Afgelopen week had ik even een pauze. Ik ging op retraite naar Ibiza, met 11 vrouwen deed ik mee aan de Relax & Renew. Wat heb ik genoten. Ik dacht zelf dat ik ging om mijn twee jaar bikkelen af te ronden, maar niets was minder waar. Ik kwam er daar achter waar ik naar op zoek ben en wat ik nodig heb in mijn nieuwe leven en oude gewoontes en oud verdriet heb ik achtergelaten. Ik ben mij nog meer bewust van datgeen wat ik nodig heb en wat ik wil in het leven. Nu moet ik dit nog gaan vertalen in het hier en nu. Een nieuwe uitdaging, die ik graag aan ga.

Iets wat ik op Ibiza besloten heb, is dat ik klaar ben met de immunotherapie. Een maand geleden gaf mijn arts aan, dat mijn lichaam aangeeft dat het op is en dat het maar zo kan zijn, dat het advies luidt te stoppen met de immunotherapie. Ik heb al wel eens eerder gezegd, dat ik aan de start van dit hele traject dacht dat ik naar een jaar mij weer gezond zou voelen en dat ik weer in de sportschool in de rekken kon gaan hangen en dat ik mijn deadlift van 120 kilo weer kon gaan opzoeken. Niets is minder waar. Ik ben lichamelijk nog nooit zo slecht geweest. Je ziet het niet (wat soms heel fijn kan zijn), maar ik heb veel pijn en veel last. Ik heb neuropathie in handen en voeten en mijn spieren zijn in mijn gehele lichaam aangetast. Ik ben op zoek gegaan naar hoe ik mijn lichaam het beste kan gebruiken en activeren en.hoe ik zo min mogelijk last heb na een activiteit. Dit gaat erg moeizaam en elke dag is anders en het vochtige weer helpt hier ook niet echt bij. Toch kan ik weer dansen en ook ben ik verliefd geworden op Padel. Padel is mijn revalidatie, mijn kracht en mijn sociale contact.

Tja.. die immunotherapie. Vandaag ging ik naar het ziekenhuis voor mijn laatste kuur. De 20e cyclus van dit hele traject. De laatste... en ik had stilletjes besloten (in de auto met Sally op Ibiza) dat ik het eigenlijk niet meer wilde. Ik kan gewoon niet meer. Ik proef (ik heb 2 weken rustweek gehad) de vrijheid in mijn lichaam. Ik voel de vrijheid in mijn lichaam en ik voel de vrijheid in mijn geest. Ik wil gaan genieten van de vrijheid en wel minimaal 10 jaar!!! Mijn arts hoorde mij en samen hebben we besloten om cyclus 20 zonder immunotherapie te doen. Ik zie het niet als falen, maar ik zie het als vrijheid. Dit is wat ik en mijn lichaam nodig heeft. Eind november heb ik een Pet-scan en een beenmergpunctie en begin december krijg ik de uitslag en hopelijk het eindgesprek en dan hoop ik dat ik begin december het leven kan vieren! Vieren dat ik vrij ben en dat ik weer kan gaan leven en bouwen.

Ik ben dankbaar.. ja je leest het goed. In meerdere blogs heb ik geschreven dat ik een hekel heb aan het woordje dankbaar. Moest ik dankbaar zijn omdat ik kanker heb?! Die vraag krijg ik namelijk best vaak. Zo van; je zal nu wel veel dankbaarder zijn. Waarom... omdat ik kanker heb. Nee dat is niet de reden dat ik dankbaarder ben. Oh wat had ik een hekel aan 'dankbaar'.

Zo begon ik in Ibiza ook mijn verhaal. Ik heb een hekel aan het woordje 'dankbaar'. Je gelooft het niet, maar na anderhalve dag op Ibiza, deelde ik mijn verhaal met de anderen. Ik kon weer verhalen vertellen, omdat mijn hoofd vrij was. Vrij van alles.. en ik gebruikte in mijn hele verhaal, zonder dat ik het door had, het woordje 'dankbaar'. We hebben met ons allen hard moeten lachen.. het werd mijn meest geliefde woord op Ibiza.

En nu.. ik ben dankbaar, dat ik zover ben gekomen, dat ik heb gevochten, heb gestrompeld, in een scootmobiel heb gezeten, met krukken heb gelopen, heel veel naalden in mijn lichaam heb laten stoppen, heel veel gehuild, heel geliefd heb gevoeld, heel veel lieve vrienden heb, voor mijn geweldige gezin, dat ik Ibiza heb mogen voelen (2x), dat ik nog meer van Spanje ben gaan houden.. joh, ik kan wel uren doorgaan. Ik ben dankbaar dat ik leef! 2 jaar verder... ik ben er nog en ik ga door! Positief en met een lach!