Bevrijdingsdag

Vorig jaar 5 mei 2022 mocht ik naar huis. Ik had mijn stamceltransplantatie achter de rug en had 16 dagen kotsmisselijk in het ziekenhuis gelegen. Ik voelde mij bevrijd, ik was blij dat ik weer bij mijn gezin kon zijn. Nog nooit waren we zolang zonder elkaar geweest.

De afgelopen 2 weken heb ik bewust deze weken opnieuw doorgemaakt. Ik heb berichten van toen teruggelezen. Het filmpje wat ik vorig jaar kreeg op mijn verjaardag van alle lieve vrienden en familie heb ik terug gekeken en ik heb verdriet gehad. Vol ongeloof kwam ik op 22 april naar beneden en vloog ik Steven huilend in zijn armen. Het was een jaar geleden dat ik mijn stamcellen terug had gekregen. Een jaar... we zijn gewoon een jaar verder. En waar sta ik... nou ja eigenlijk niet waar ik een jaar gelden dacht dat ik zou staan.

Als ik kijk naar hoe ik toen dacht, dan zou ik nu eigenlijk gewoon stilstaan. Zou ik geen progressie laten zien, zou ik niet leven en zou ik niet eens Nicole 2.0 kunnen bedenken. Ik leefde in fases. De ene fase maakte plaats voor de andere fase. Het ene is afgerond, hop hop ... en door naar de volgende en dan uiteindelijk naar een soort van 'terug naar normaal'. Dat is wat ik toen dacht. Dit fixen we wel even.

Niets is minder waar!! Een jaar kan veel met je doen. Ja ik mag er een jaar nog zijn, maar een jaar is ook zo voorbij. Helemaal als je ziek bent. Je leeft van afspraak naar afspraak, van ziek zijn naar de volgende periode ziek zijn. Voor je het weet ben je zo een paar jaar verder (en echt gelukkig maar, begrijp mij niet verkeerd).

De afgelopen weken alles opnieuw beleven voelde als zwaar en mooi tegelijk. Enerzijds alles rondom mijn stamceltransplantatie en ook mijn 47e verjaardag (waar ik ontzettend verrast was door de vele lieve en spontane bezoeken van vrienden en familie). Het heeft mij nog bewuster gemaakt van alles en van wie ik in mijn leven heb. Het heeft mij dichter bij mijzelf gebracht. Dit was nodig. Het leren accepteren van wat was en van wat is. Zonder het 'was' kon ik niet naar het 'is'. Ik heb een soort van rust. Ik weet wat ik wil en wat ik niet wil en ik heb methodes kunnen toegepassen die ik heb geleerd tijdens mijn revalidatie.

Mijn revalidatie.. een proces van 3 maanden en ik heb nu nog 1 week te gaan. Wat een geweldig team heb ik om mij heen gehad. Een team dat mij heeft begeleid met passie, humor en standvastigheid en bewustwording, maar bovenal acceptatie. Ik heb gebikkeld tijdens de krachttraining, ik heb sporten en spellen gedaan en als een kleinkind heb ik hiervan genoten. Ik heb gehuild, maar bovenal heb ik heel heel veel gelachen. Zoveel dat mijn buik standaard op 9 maanden zwanger staat (daarover later meer in een andere blog). Ik ben zo enorm blij dat ik dit mocht en kon doen. Mijn werk steunt mij hier volledig in en oh wat ben ik hier dankbaar voor.

Zij en mijn gezin geven mij de mogelijkheid om Nicole 2.0 op de (huizen😜)markt te brengen.

Het is nu aan mij om alles wat ik heb geleerd toe te passen, zowel privé als zakelijk. Spiegels heb ik voldoende voorgehouden gekregen en ik ben ook een paar keer flink op mijn figuurlijke bek gegaan (zal vast nog wel eens gebeuren, aldoende leert men toch!?). Ik heb de ergotherapeut op mijn linkerschouder en mijn lieve revalidatie fysiotherapeut op mijn rechterschouder (en nog veel meer in mijn rugzak) zitten en zo kom ik er wel.

En dan nu... het gaat nu redelijk goed met mij. Mijn standaard antwoord als iemand mij vraagt hoe het met mij gaat is; 'we hobbelen lekker door'. Soms is de hobbel iets hoger en soms wat vlakker. Als het maar allemaal binnen een bepaalde range blijft dan ben ik heel content.

Vanaf nu ga ik reïntegreren volgens een vast schema. Ik ga mij hieraan houden (ik kan hier geen namen noemen, maar iets met 'interim' zal trots op mij zijn). Ik ga werken aan Nicole 2.0 en ik ga leren om te gaan met mijn chronische ziekte. Ik ga daarnaast weer sporten en ook dit zal ik opbouwen. Ik slik nog elke dag een chemopil en zal dit zolang mijn lichaam dit aankan blijven slikken, daar horen helaas ook bijwerkingen bij zoals; carpaal tunnelsyndroom, neuropathie in handen en voeten, zenuwpijn, constante spierpijn, chemobrein, wazig zien, soms moeilijk uit mijn woorden komen, extreem vermoeid, veel vocht vasthouden, hoge bloeddruk, spierverkramping. Dit zijn mijn hobbels😊.. dus we blijven rustig doorhobbelen.

Vandaag 5 mei 2023 ik voel mij bevrijd. Ik heb de afgelopen weken bewust de 16 dagen van vorig jaar herbeleefd. Om te verwerken, te rouwen en om te accepteren. Ik heb geen idee hoe 5 mei 2024 eruit zal zien, maar dat wil ik ook niet weten of bedenken. Het leven gaat te snel om daar nu over na te denken of te dromen.

Ik leef nu, ik leef per dag en met alles wat ik lief heb. Ik gun dit jou ook❤️

Bedankt dat je dit leest, bedankt dat je er voor mij bent op welke manier dan ook.

🫶Nicole 2.0🫶